Stolarka otworowa polecana do renowacji obiektów zabytkowych

Wymiana okien i drzwi w obiektach wpisanych do rejestru zabytku, a także znajdujących się w zabytkowym układzie urbanistycznym (np. zabytkowej części miasta) jest prawdziwym wyzwaniem. Zgodnie bowiem z przepisami właściciel nie może samowolnie zdecydować o wyborze stolarki otworowej, ale musi uzyskać pozwolenie konserwatora zabytków i spełnić cały szereg wymagań. 

Czy w budynkach zabytkowych można wstawiać okna z tworzyw sztucznych? 

Podstawowym założeniem w przypadku renowacji zabytkowych obiektów jest możliwie najwierniejsze zachowanie ich pierwotnego wyglądu, czyli tzw. ciągłości architektonicznej. W praktyce oznacza to, że nowe okna i drzwi powinny wyglądać tak samo jak oryginalne – mieć tan sam rozmiar, kształt, kolor i wzornictwo (np. szprosy czy witraże). Czasem wymagane będzie również użycie tego samego surowca, co oznacza, że okien drewnianych nie można zastąpić oknami z tworzyw sztucznych. 
Niekiedy jednak konserwator zabytków wyraża zgodę na wstawienie do zabytkowego budynku okien z PVC, pod warunkiem że doskonale imitują one pierwotnie zamontowaną stolarkę. W szczególnych przypadkach możliwe jest także uzyskanie zgody na modyfikację ich wyglądu, np. inny podział skrzydeł czy kolorystykę ramy. To samo dotyczy oczywiście również drzwi, zwłaszcza zewnętrznych.

Jak dobrać stolarkę do zabytkowego obiektu 

Dobór okien i drzwi do zabytkowego obiektu musi być starannie przemyślany. Przede wszystkim elementy te powinny współgrać ze stylem budynku i zachowywać jego historyczny charakter. Oznacza to zwykle konieczność wykonania ich na specjalne zamówienie. Poza wyglądem liczą się jednak również właściwości użytkowe, a więc poziom izolacyjności termicznej i akustycznej, wytrzymałość na działanie czynników atmosferycznych czy uszkodzeń mechanicznych. Warto o tym pamiętać, decydując się np. na zamianę szprosów konstrukcyjnych na naklejane, które wyglądają identycznie, ale nie obniżają parametrów izolacyjnych okna.